⚡️حوزویان نباید وارد علمی شوند که مربوط به آنان نیست!

🔻آیت الله جوادی آملى در دیدار اهالی روستای احمدآباد دماوند:

🔸وجود مبارک صادق(ع) فرمود ذات اقدس الهی انسان‌ها را آزاد آفرید همه کارها را در اختیارش قرار داد اما در اختیارش قرار نداد که خود را ذلیل کند، عرض کردند چطور آدم خودش را ذلیل می‌کند؟ فرمود همین که وارد کاری می‌شود که نمی‌تواند بیرون بیاید. آدم وارد کاری بشود که اول خروجی‌اش را فکر کند، کاری وارد شود که خروجی‌اش را نداند مثل این کِرم ابریشم است، کِرم ابریشم چرا خفه می‌شود؟ برای اینکه دور خودش می‌تَند و آن وسط خفه می‌شود. ما الآن در حوزه علمیه هستیم حدّ ما مشخص است که وارد چه علمی بشویم آن علمی که مربوط به ما نیست و نمی‌توانیم آن را درک کنیم که برای ائمه(ع) است و برای بزرگان، آن را وارد نمی‌شویم دیگری که حوزه علمیه نیست در کارهای آزاد است یا وارد کاری می‌شود که می‌تواند بیرون بیاید، خوب اداره کند. کاری که آدم نمی‌تواند اداره کند می‌ماند، این باعث ذلّت خود آدم است و حضرت فرمود خدا این کار را اجازه نداده است.

🔹 عنِ الصَّادقِ علیه السّلام قال:
 لَا یَنْبَغِی لِلْمُؤْمِنِ أَنْ یُذِلَّ نَفْسَهُ قِیلَ لَهُ وَ کَیْفَ یُذِلُّ نَفْسَهُ قَالَ یَتَعَرَّضُ لِمَا لَا یُطِیقُ.

ترجمه : امام صادق(علیه‏السلام) فرمودند: سزاوار نیست که مؤمن خود را خوار و ذلیل کند. به حضرت عرض شد چگونه مومن خود را خوار و ذلیل می کند؟ حضرت فرمودند: دست به کاری می‏زند که توان انجام آن را ندارد.

📚 کافی ج ۵ ص ۶۳

#متخصص
#تخصص

⚡️نظر علامه طباطبایی درباره ی کتاب های شریعتی!

آیا نوشته ها و مطالب دکتر شریعتی مورد تایید است؟؟

پاسخ علامه طباطبایی :

⚡️مسائل دینی از همه مظلوم تر! ⚡️

🔻از جمله مشکلات جدی جامعه ی ما، ورود #غیر_متخصص در مسائل است.
افرادی که نه سواد دانشگاهی آن چنانی دارند و نه در حوزه پای درس بزرگان زانو زده اند، اما #توهم_متخصص_بودن و #خود_متخصص_پنداری سبب گردیده تا در #سایر مباحث اظهار نظر کنند. و در این میان، مسائل دینی از همه مظلوم تر!

🔸با این که دین مطابق با فطرت بشر است و مفاهیم دینی با فهم بشر منطبق است . اما #استنباط این که دین چه می گوید ، کار هر کسی نیست. مگر نه این که آیات قرآن و روایات اهل بیت همگی به زبان عربی است و حد اقل آن است که انسان آگاهی به زبان عربی داشته باشد.
 چه برسد به آن که برای استنباط یک حکم شرعی آگاهی به مبانی مختلف فقهی و اصولی و رجالی و ... لازم است. و لذا با خواندن چند صفحه از نهج البلاغه و قرآن کریم کسی #دین_شناس نمیشود.
بلکه یک فقیه _ با سالها تتبع و تفکر و غور در آیات و روایات و تاریخ و سیره و به دست آوردن مبانی _ می تواند مذاق شارع را کشف کند و حکم شرعی را استنباط نماید.

🔹برای توجه به اهمیت #اجتهاد، اشاره کوتاهی نسبت به بخشی از مسایل مربوط به استباط از یک روایت میکنم:

 برای بررسی هر روایتی لازم است از جهات مختلف (سند . دلالت . جهت)  روایت را مورد بررسی قرار داد . تا به حجیت رسیده و یک فقیه به آن فتوا دهد. در هر کدام از این جهات مبانی بسیاری وجود دارد که برای نمونه عرض میشود：

۱ـ سند حدیث
در مورد بررسی سند یک حدیث بعضی قایل به لزوم بررسی سند هستند و بعضی گویند کتب حدیثی مشهور و معتبر مثل کتب اربعه  نیازمند به بحث سندی ندارد.
مباحثی مثل حجیت خبر واحد . مشایخ ثقات . اصحاب اجماع , کثرت روایت اجلاء , شیخ اجازه , توثیقات عامه کتاب کامل الزیارات و کتاب تفسیر قمی . عمل به روایت حسن و موثقه . عمل به روایت مجهول و  ... از مباحثی است که در سند حدیث بحث میشود.
همه ی این ها مباحث کلی حدیث و رجال است. بحث دیگر بررسی تک تک رجال حدیث است مثلا سهل بن زیاد ثقه هست یا نه ..  ؟ 

۲ـ  دلالت حدیث
بعد از بحث از سند نوبت به دلالت یک حدیث میرسد
برای این بخش تسلط کامل به علم صرف و نحو و معانی بیان لازم هست... هم چنین علم لغت .. و مباحثی مثل این که آیا امر دلالت بر وجوب دارد یا خیر , یا جملاتی خبری که در مقام طلب استعمال میشوند و... از مباحث دلالی حدیث شمرده می شوند.

در مرحله بعد که سند و دلالت بررسی شد , حالا باید ببینیم روایت متعارضی هم وجود دارد یا خیر .. این اول یک بحث جنجالی است.
در روایت متعارضین بعضی قائل به تساقط و بعضی قائل به تخییر و بعضی دیگر قائل به رجوع به روایت دارای ترجیح و مزیت شده اند.

۳_ جهت حدیث
در این قسمت بحث می شود که آیا حدیث بر وجه تقیه صادر شده است یا خیر؟

📌نتیجه گیری :
۱) روحیه مطالبه گری و سوال از علت و دلیل احکام خیلی خوب است ، اما این سوال باید از متخصص دین یعنی فقهاء باشد.

۲) به افرادی که تخصص در مسائل فقهی و حدیثی ندارند اعتماد نکنیم.
نیازی به تعیین مصادیق هم ندارد، ضمیر مرجع خودش را پیدا می کند!!   

⚡️درباره ی کتاب حجاب شرعی در عصر پیامبر!

◀️ یکی از مشکلات جدی جامعه ی ما ، ورود غیر متخصص در مسائل است. همه احساس می کنند باید در همه ی مباحث دینی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و .... اظهار نظر کنند.
در این میان مسائل دینی مظلوم تر از همه واقع شده است. افرادی که حتی سواد خواندن متن عربی و ترجمه آن را ندارند، به خود اجازه می دهند در مباحث دین ورود متخصصانه و همراه با استنباط و اجتهاد! داشته باشند.

🔻کتاب "حجاب شرعی در عصر پیامبر" یک نمونه از ورود غیر متخصص در مسائل اجتهادی است. آقای ترکاشوند مولف کتاب با این که به گزاره‌هایی در فقه، و به شکل عام‌ به مطالبی درون دینی استناد می‌کند، اما هیچ بهره‌ای از روش ندارد؛ صرفا فیش‌هایی را ارائه می‌کند و بدون اتکا به دانش لازم برای تدوین یا نتیجه‌گیری، نتیجه می‌گیرد.  

🔸نوشتاری از ایشان با عنوان "فقیه قرن هشتم! اولین قائل به  پوشش مو" منتشر شده است، که نمونه ای از اشتباهات فاحش این کتاب است.
بخش هایی از این نوشتار را نقل می کنم و سپس به نقد آن خواهم پرداخت:

🔹 «« حقیقت این است که از ابتدای تأسیس فقه جعفری و ظهور فقهای بزرگ، تا قرن هشتم هجری، کسی از فقها هیچ عبارتی در باره "موی" سر و "لزوم پوشش آن" مطرح نکرده است! و در واقع (به جز عبارتی از قاضی ابن‏ براج که مبهم نیز می‏نماید) اوّلین فقیهی که رسماً بحث پوشش مو را وارد موضوعات فقهی کرد و نیز نسبت به استتار آن نگاه مثبتی داشت، "شهید اول" بود. شهید اول در قرن هشتم هجری می‏زیست و متوفی به سال 786 است، یعنی اولین فقیه شیعی که به مقوله ستر موی! سر پرداخته، حدود  هفت و نیم قرن پس از رسول الله(ص) و حدود شش قرن پس از امام جعفر صادق زندگی می‏کرده است!
محمدصادق روحانی از فقهای معاصر که خود معتقد به وجوب پوشش مو است می‏گوید: به ظاهرِ عبارات اکثر فقهای امامیه، این‏گونه منسوب است که آنان پوشش مو را واجب نمی‏دانستند و نیز گروهی از بزرگان امامیه از صدور رأی در این باره خودداری کرده‏اند:
(الشعر: فقد نسب الی ظاهر عبارات اکثر الاصحاب: انه لایجب ستره، و عن جماعة من الاکابر التوقف فیه. و یدل علی وجوب ستره خبر الفضیل عن ابی‏جعفر قال: صلت فاطمة فی درع و خمارها علی رأسها لیس عیها اکثر ممّا وارت به شعرها و اذنیها. فإنه ظاهر فی ان هذا هو الواجب) . »»

🔸اما نقد مطلب فوق :
هر شخصی مراجعه ای به کتاب گرانسنگ فقه الصادق تالیف فقیه عالیقدر آیت الله العظمی سید محمد صادق روحانی بنماید متوجه می شود که بحث ایشان درباره ی "پوشش زن در نماز" است. و پر واضح است که بحث پوشش زن در نماز و پوشش زن در مقابل نامحرم دو مقوله جدای از هم می باشند.
در  متن مذکور هم شاهدی بر این مطلب وجود دارد ، چرا که روایتی که مورد استشهاد قرار گرفته است در رابطه با نماز حضرت زهرا سلام الله علیها و پوشش آن حضرت در نماز می باشد. (صلت فاطمة فی درع ....)

🔹در هر صورت شکی در این معنا نیست که یکی از مسائل اجماعی بین فقهاء شیعه در تمام اعصار و قرون، بلکه جمیع مذاهب اسلامی مساله ی "حجاب سر و موی آن و گردن و بدن" بانوان است.
مرحوم آیت الله العظمی خویی در این باره گویند: " لا إشکال فی وجوب ستر المرأة تمام بدنها مع قطع النظر عن الوجه و الکفین عمن عدا الزوج و المحارم إجماعاً، بل و ضرورة" (موسوعة الإمام الخوئی؛ ج ۱۲ ص: ۶۲)
تعبیر به ضروری بودن مساله، نشان دهنده ی آن است که حجاب سر و بدن نه تنها بین فقهاء شیعه بلکه بین جمیع مسلمین امری قطعی میباشد.

🔸و لذا این ادعا که «اوّلین فقیهی که بحث پوشش مو را وارد موضوعات فقهی کرد شهید اول بود» در غایت ضعف است. ذکر اقوال فقهای متقدم از حوصله این نوشتار خارج است اما جهت نقض این ادعا، کلام شیخ طوسی را دراین باره از کتاب مبسوط نقل خواهم کرد:
« فأما المرأة الحرة فإنه یجب علیها ستر رأسها و بدنها من قرنها إلى قدمها، و لا یجب علیها ستر الوجه و الکفین و ظهور القدمین.»
بر زن آزاده واجب است تمام سر و بدن خود را (غیر از صورت و کف دست و روی پا)بپوشاند.
 (المبسوط فی فقه الإمامیة؛ ج‌۱ ص: ۸۷)